Granica miłości

„Hopeless” i „Pułapka uczuć” to dwa tytuły, które niewątpliwie zna każda wielbicielka nurtu New Adult. Dzięki wyjątkowym bohaterom oraz ich wzruszającym historiom Colleen Hoover z pewnością zyskała sobie niemałe grono fanów na całym świecie. Wyciskające łzy opowieści dotyczące młodych bohaterów autorka z niekłamaną łatwością przelewa na papier, a zarówno jej styl pisania, jak i wątki przedstawiane przez nią w powieściach przyciągają kolejnych miłośników książek. I ja do tego zacnego grona należę. Z wielkim zniecierpliwieniem oczekiwałam na dalsze losy Willa i Layken. „Pułapka uczuć” pochłonęła mnie bez reszty, a historia dwójki bohaterów mocno wzruszyła. „Nieprzekraczalna granica” spełniła moje oczekiwania i okazała się godną kontynuacją.

Layken i Will to bohaterowie, których los nie oszczędzał. Sporo przeszli jeszcze zanim zaczęli się spotykać, a i ich związek do łatwych nie należy. Okrutności losu ich połączyły, a relacje pomiędzy najważniejszymi postaciami „Pułapki uczuć” dość szybko zaczęły nabierać kolorów. Zakazana miłość nie jest łatwa. Tragedia rodzinna Layken jest dla dziewczyny wielkim ciosem. Kiedy już wszystko zaczyna się układać, w życiu Willa pojawia się jego dawna miłość. Nietrudno odgadnąć, że sprawy ponownie się komplikują. Jak potoczy się los nauczyciela i jego uczennicy? Czy uczucie, które zrodziło się pomiędzy nimi przezwycięży wszelkie trudności, a oni znajdą u swojego boku szczęście?

Colleen Hoover ma niebywały talent do pisania. Jej pióro jest lekkie, powieści autorki czyta się jednym tchem i świetnie się przy nich relaksuje. „Nieprzekraczalna granica” tylko potwierdza tę regułę. W „Pułapce uczuć” narratorem jest Layken, tutaj historia przedstawiona jest oczami Willa. To świetny pomysł dzięki któremu autorka stworzyła pewne urozmaicenie. To również doskonały moment, by poznać świat i jego postrzeganie przez główną męską postać w powieści. I dodatkowo okazja, by wykreować portret bohatera wspierany samymi jego przemyśleniami i zawirowaniami, które mają miejsce w jego głowie.

To prawda, że fabuła „Pułapki uczuć” nie jest żadną nowością. Takich historii było już wiele na rynku na wydawniczym. Nikt jednak lepiej niż Colleen Hoover nie opisywał emocji bohaterów. Nikt nie używał słowa w sposób tak doskonały, jak autorka „Hopeless”. Jeśli planujecie lekturę „Nieprzekraczalnej granicy”, nie zapomnijcie o chusteczkach. To powieść rozdzierająca serce, podobnie jak jej poprzedniczka. Polecam gorąco!

Na talerzu

Korzystając z jasnych instrukcji zawartych w książce możemy spróbować swoich sił w kuchni i sporządzić wybrane dania. Wybór przepisów jest naprawdę ogromny. Począwszy od smoothie, duszonej fasolki, poprzez uszka z pieczonymi pomidorami, wietnamską sałatkę z chrupiącym boczkiem, minibabeczki z wołowiną i bekonem i paszteciki z wieprzowiną, jabłkiem i pistacjami aż po francuskie babeczki z malinami, bezowe całuski i tort czekoladowy.

„Hopeless” inaczej

Colleen Hoover posiada niewątpliwie dar przekazywania najważniejszych wartości w życiu człowieka. W powieści „Hopeless” skupia się na miłości, którą przedstawia w sposób zupełnie nowatorski, zupełnie inny, ale taki który trafia do serca czytelnika i mało tego pozostawia w nim ślad. Miłość widziana oczami Colleen Hoover jest niezwykła, maksymalnie odbiega od przesłodzonych wątków znanych nam z literatury młodzieżowej bądź dostępnej na rynku literatury New Adult. Colleen Hoover robi to inaczej i tym mnie zafascynowała. Nic więc dziwnego, że kiedy w księgarniach pojawiła się druga część serii, skakałam z radości niemalże pod sufit. „Losing hope” bardzo mnie zaskoczyło. Dlaczego?

Fabuła „Hopeless” i „Losing hope” początkowo nie wyróżnia się niczym szczególnym na tle innych powieści młodzieżowych. Z czasem jednak zaskakuje coraz bardziej i niesamowicie wciąga. „Hopeless” czyta się jednym tchem, wydarzenia bombardują z wielką siłą. Z każdym szczegółem historii Sky byłam coraz bardziej zaskoczona, a każdy nowy element uderzał we mnie z ogromną siłą. Taka jest właśnie „Hopeless”. Inaczej jest w „Losing hope” – tutaj narratorem jest Dean, który przedstawia czytelnikowi znaną już historię, jednak ze swojego punktu widzenia. Czytając kolejne strony powieści, znamy już przebieg wydarzeń, wiemy co za chwilę nastąpi. Dlatego też niektórzy mogą powieść traktować jako nużącą. Ja odebrałam ją jako doskonałe uzupełnienie pierwszego tomu. „Hopeless” i „Losing hope” świetnie się wzajemnie uzupełniają.

Bohaterowie cyklu, a szczególnie stworzona przez autorkę postać Sky zasługują na ogromne brawa. Sky została wykreowana idealnie: bardzo ludzko – popełnia błędy, nie jest laleczką odgrywającą jakąś wyznaczoną rolę – i świadomie – autorka skupiła sie również na psychologicznym aspekcie tej postaci, co bardzo mi się podoba. Dean to facet, który w „Losing hope” jest zupełnie inny niż w „Hopeless”. Okazuje się, że jest wrażliwym i miłym chłopakiem

W „Losing hope” mamy okazję poznać lepiej wątek dotyczący Les – bliźniaczej siostry Holdera. Ponadto, przy tej sposobności pojawia się jedyny nowy aspekt w powieści – listy. Listy, które Dean pisze do siostry tuż po jej śmierci. Czytelnik ma szansę je przeczytać. Przyznam, że to bardzo ciekawy zabieg, który jako jedyny nieznany czytelnikowi element powieści może tylko wzbudzać zainteresowanie i niewątpliwie na swój sposób urozmaicić lekturę.

Amerykańska powieściopisarka stanęła na wysokości zadania i stworzyła świetną powieść, która nie tylko opisuje piękno miłości i przyjaźni. To książka, w której pojawia się bardzo trudny temat, żal, smutek i cała gama innych emocji. W „Losing hope” brak dynamiki, ale jest to powieść specyficzna stanowiąca dopełnienie pierwszej części. Polecam bez wahania.

Colleen Hoover posiada niewątpliwie dar przekazywania najważniejszych wartości w życiu człowieka. W powieści „Hopeless” skupia się na miłości, którą przedstawia w sposób zupełnie nowatorski, zupełnie inny, ale taki który trafia do serca czytelnika i mało tego pozostawia w nim ślad. Miłość widziana oczami Colleen Hoover jest niezwykła, maksymalnie odbiega od przesłodzonych wątków znanych nam z literatury młodzieżowej bądź dostępnej na rynku literatury New Adult. Colleen Hoover robi to inaczej. 

To niezwykłe stadium miłości Sky, Six, Deana. Gdzieś w głębi pojawia się Hope. Niesamowite uczucia, nie tylko te teraźniejsze, ale także przeszłe, zaczynają powoli się ujawniać. Na światło dzienne wychodzą też wspomnienia z dziecięcych lat. I nagle wszystko zaczyna do siebie pasować. „Hopeless” to naprawdę intrygująca lektura pełna niespodzianek. Niespodzianek, które w rzeczywistym świecie wyglądają na bardzo zdradliwe i wręcz nieproszone. 

Bohaterką „Hopeless” jest Sky – nastolatka, która swoim zachowaniem oraz przyzwyczajeniami różni się od innych typowych dziewcząt w jej wieku. Nie ma telefonu komórkowego, ani konta na Facebooku. W jej domu brakuje również odbiornika telewizyjnego i komputera. Sky uczy się w domu, pomaga jej Karen – matka, Która ma sztywne spojrzenie na wszelkie nowości techniczne i sprzęt, którym posługują się rówieśnicy Sky. Dziewczyna jest już przyzwyczajona do poglądów matki i nie przeszkadza jej brak komórki, telewizora czy komputera. Doskonale radzi sobie bez nich, zastępując spędzanie czasu przed odbiornikiem czytaniem książek i bieganiem. Ostatni rok nauki Sky chce jednak spędzić w normalnej szkole. We wszystkich decyzjach wspierana przez Six, wieczną przyjaciółkę, Sky przekonuje mamę o słuszności swojej decyzji. Dziewczyna nie przewidziała jednak pewnej sytuacji, która zmieni jej życie o 180 stopni.

Dean Holder. Tak, doskonale zdaję sobie sprawę z tego, że to historia jakich wiele – tak się przynajmniej zapowiada. Nastolatka poznaje pewnego przystojniaka, po pierwszej wymianie spojrzeń obydwoje wiedzą już, że to miłość od pierwszego wejrzenia i na całe życie. I ja spodziewałam się takiej opowieści – nic zaskakującego, a wręcz przeciwnie, kolejna nużąca historia o miłości. Otrzymałam jednak powieść, która kryje w sobie znacznie więcej niż emocje rozwijające sie pomiędzy dwojgiem ludzi. Ta historia sięga znacznie głębiej, w zakamarki duszy głównych postaci, w ich podświadomość i dotyczy ran z dziecinnych lat skrzętnie ukrytych. 

Fabuła „Hopeless” początkowo nie wyróżnia się niczym szczególnym na tle innych powieści młodzieżowych. Z czasem jednak zaskakuje coraz bardziej i niesamowicie wciąga. Książkę czyta się jednym tchem, wydarzenia bombardują z wielką siłą. Z każdym szczegółem historii Sky byłam coraz bardziej zaskoczona, a każdy nowy element uderzał we mnie z ogromną siłą. Taka jest właśnie „Hopeless”. Bohaterowie, a szczególnie stworzona przez autorkę postać Sky zasługują na ogromne brawa. Sky została wykreowana idealnie: bardzo ludzko – popełnia błędy, nie jest laleczką odgrywającą jakąś wyznaczoną rolę – i świadomie – autorka skupiła sie również na psychologicznym aspekcie tej postaci, co bardzo mi się podoba. 

Amerykańska powieściopisarka stanęła na wysokości zadania i stworzyła świetną powieść, która nie tylko opisuje piękno miłości i przyjaźni. To książka, w której pojawia się bardzo trudny temat, żal, smutek i cała gama innych emocji. „Hopeless” cechuje również doskonale dopasowany do sytuacji humor. Polecam bez wahania i czekam niecierpliwie na kontynuację, która na rynku wydawniczym pojawi się na początku 2015 roku.

Główną bohaterką i narratorką „Dziesięciu płytkich oddechów” jest Kacey. Dziewczyna w wypadku samochodowym, w którym sama bierze udział, traci rodziców, przyjaciółkę oraz chłopaka. Sama wychodzi z tragedii cała. Nie potrafi się jednak pogodzić z losem, jaki jej się przytrafił i rzuca się w wir imprezowania, topiąc wspomnienia i przemyślenia w alkoholu i seksie, łudząc się, że te pozwolą jej przetrwać i uporać się z własnymi emocjami. Pewnego dnia następuje przełom i Kacey pakuje się wraz z młodszą siostrą Livie i wyjeżdża do Miami. Siostry wynajmują mieszkanie, Kacey podejmuje nowe wyzwanie – znajduje pracę, a Livie zapisuje się do szkoły. Na swojej drodze poznają przesympatyczną sąsiadkę Storm i jej córeczkę Mię. Pojawia sie też sąsiad Trent. Wszystko zaczyna się wreszcie układać. Czy Kacey i Livia będą w końcu żyły zwyczajnym życiem?

Fani gatunku New adult z pewnością wiedzą, że pod przykrywką uczucia pomiędzy nastolatką i przystojniakiem w powieści pojawi sie jakiś głębszy temat. Tak też jest w przypadku „Dzisięciu płytkich oddechów”. Wstrząsający wypadek i śmierć bliskich to na początek mocne informacje dla czytelnika. Kolejne strony powieści nei zapowiadają jednak niczego wielkiego. Jednak kiedy akcja zacznie się już rozkręcać, każda następna strona zaserwuje czytelnikowi nowy wachlarz emocji. Powieść pochłania się bardzo szybko, a to za sprawą szybkiego rozwoju wydarzeń przepełnionego zaskakującymi faktami z życia bohaterów. Nie sposób odłożyć powieści na bok, dopóki nie pozna się kolejnych szczegółów.

Powieść K. A. Tucker okazała się dla mnie niesamowitym zaskoczeniem. Zagwarantowała mi naprawdę wiele wrażeń. Od smutku, poprzez zaskoczenie, aż po nadzieję. Momentami historia Kacey była nawet szokująca, kiedy indziej wywoływała moje łzy. Niesamowita mieszanka. Nie żałuję ani jednej chwili spędzonej z książką i jestem niezwykle ciekawa kontynuacji. W serii pojawiły się w języku polskim tomy pierwszy i drugi („Jedno małe kłamstwo”), w wersji oryginalnej cykl składa się z kolejnych trzech tomów: „Four Seconds to Lose”, Five Ways to Fall”, „In Her Wake”.

„Dziesięć płytkich oddechów” to nie romans dla nastolatków, a świetnie poprowadzona historia koncentrująca się na zespole stresu pourazowego i związanymi z nim emocjami. W powieści poruszony zostaje także temat alkoholu i prowadzenia samochodu. W sposób bardzo obrazowy, ale też delikatny autorka przedstawia konsekwencje jazdy po spożyciu alkoholu. Śmierć kilku osób i życie ocalałych po wypadku. Zniszczenia jakie to wydarzenie powoduje w sercach Kacey i Livie są ogromne. Huśtawka emocjonalna związana z wypadkiem, zadręczaniem siebie samego, obwinianiem, żalem po utracie ukochanych oddaje tylko częściowo ogrom tragedii. K.A. Tucker prowadzi czytelnika przez wszystkie etapy stresu pourazowego pomagając zrozumieć jego mechanizm. To bardzo wartościowy tytuł, który warto przeczytać.

Książka, która nie zawiera chemii ani polepszaczy smaku!

Co to znaczy zdrowo się odżywiać? Zacznij od unikania chemicznych dodatków. Nie tylko nie są potrzebne, one szkodzą! Jednego czekoladowego batona można przegryźć bez obaw, ale rozmaite barwniki, słodziki, wzmacniacze smaku i aromaty zjedzone także w płatkach śniadaniowych, w domowej(!) zupie czy lodach sumują się. I rujnują twoje zdrowie. Są przyczyną alergii, niestrawności, złego samopoczucia, a być może także zespołu ADHD.
Niewiele przeprowadzono rzetelnych badań dotyczących sztucznych dodatków do żywności. Julita Bator weryfikuje dane od producentów. Ponieważ dzieci autorki wykazują silną alergię na „polepszacze” i konserwanty musiała zmienić styl odżywiania się i życia całej rodziny. Od czterech lat próbuje, nie wydając dużych sum na kupowanie wyłącznie ekologicznych produktów, żyć bez „chemii”. Jej książka może być dla nas przewodnikiem po kuchni, która pachnie tak, jak jedzenie pamiętane z naszego dzieciństwa.

W dwudziestu rozdziałach udziela porad, jak unikać szkodliwej żywności, ale także jakie naczynia stosować w kuchni, jak przemycać wartościowe produkty w potrawach. Podaje 81 przepisów, które przywracają polskiej kuchni dawną, utraconą przed laty świetność.

___________

Książka podzielona jest na rozdziały względem określonego tematu  i dotyczy różnych grup żywności. Nie ma problemu w odnalezieniu się w książce, w każdej chwili można otworzyć ja na spisie treści i wyszukać pożądany temat. Na końcu książki znajdziemy alfabetycznie ułożony indeks nazw oraz tabelę szkodliwych lub potencjalnie szkodliwych dodatków do żywności. To tutaj odnajdziemy informacje związane z ewentualnie wątpliwymi składnikami chemicznymi w pokarmie.Książka opatrzona jest w listy produktów, które kupuje sama autorka, produkty przetestowane, sprawdzone. Bez wahania możemy się im przyjrzeć i wprowadzić do swojej kuchni. Ten tytuł to nie tylko lektura na jeden wieczór, to książka, do której będziemy wracać co chwilę. By znaleźć potrzebne informacje czy odpowiedzi, by zgłębić temat zdrowego odżywiania i chemii w naszym pożywieniu, by wreszcie zdecydować się na pewne kroki  ku lepszemu żywieniu.